Twee uitvoerders, twee draadloze microfoons, een videoprojector die vanop de podiumvloer een centraal opgesteld scherm beschijnt. Dat is het materiaal voor een intermediale voorstelling waarin bewegingen, klanken en videobeelden de perceptie van het publiek danig op de proef stellen. De uitvoerders op het podium worden vergezeld van dubbelgangers die nu eens hoorbaar, dan weer als een geprojecteerde lichaamsschaduwen zichtbaar worden. Opgenomen klanken worden verbeeld door live uitgevoerde bewegingen, geprojecteerde schaduwbeelden worden gesynchroniseerd met klankacties op het podium. De spelers bewegen zich soms in het halfduister, soms tot in de lichtstraal van de videoprojectie, zodat ze zelf als schaduwen op het scherm zichtbaar worden.
Op dat ogenblik verdubbelt het schaduwspel zich en worden ogen en oren voortdurend naar elkaar teruggewezen: van schaduw naar lichaam, van lichaam naar klank, van klank naar schaduw, van schaduw naar schaduw…
Tegelijkertijd kan elke interactie gelezen worden als een visuele strategie om het scherm te verdelen in voordurend transformerende zones van wit en zwart, of als een partituur die tegelijkertijd wordt geschreven en uitgevoerd. Het projectiescherm wordt zo de plek waar materiaal, structuur en vorm ontstaan: niet alleen schaduwen als een zijeffect van bewegende lichamen, maar ook het schaduwspel als uitnodiging en motivatie, als datgene wat aan het klinkende en zichtbare vooraf ging.
videolinks:
fragment uit de derde scène.
fragmenten uit de creatie tijdens het MADE-festival (Ghent, 2008)
Paul Craenen Website 