Naar aanleiding van het participatiedebat in de kunsten schreef ik een artikel waarin ik een aantal veelgehoorde argumenten, meestal vanuit een sociologische invalshoek, in vraag stel en herformuleer vanuit een perspectief dat bruikbaar is voor de kunsten. Mijn voornaamste argumenten zijn als volgt samen te vatten:
-participatie in de kunsten wordt pas duurzaam wanneer ze ook gegrond is in artistieke en esthetische motivaties
-het gaat in participatieve kunst niet om het begraven van de artistieke autonomie, maar om het verleggen van het speelterrein
-participatie kan niet haar eigen argument vormen. Het participatieve proces wordt niet alleen gedefinieerd door de doelgroep, maar ook altijd door datgene waaraan geparticipeerd wordt
-niet de inclusie van culturele identiteit, maar artistiek potentieel en de belofte van een spanningsvolle ontmoeting vormen het argument voor het betrekken van nieuwe doelgroepen
-de kwaliteit of het succes van een kunstparticipatief proces wordt niet bepaald door de sociale structuur, maar door de betrokkenheid van deelnemers
-het gaat in participatieve kunst niet om eigenaarschap, wel om uitwisseling en overdracht
-niet de sociale drempels vormen de grootste drempels voor kunstparticipatie, wel de interesse en mentale openheid om te participeren aan een artistiek proces met ongekende afloop
Paul Craenen Website 